Column ''Innerlijk Kind" april 2012

Column
''Innerlijk Kind''

Wat een prachtig thema dacht ik, toen ik ging zitten om mijn column te gaan schrijven. Heerlijk om het kind in je naar boven te halen en aandacht te geven. En juíst toen ik dacht dat dit wel eens de mooiste column zou kunnen gaan worden betrapte ik mij er op dat het innerlijke kind in mijzelf waarschijnlijk al geruime tijd op de achtergrond leeft. Ik vroeg mij zelfs af: ‘waar ben je gebleven’? Toen ik daar bewust naar ging kijken en op zoek ging naar het kind in mijzelf,
kwam er veel meer naar boven dan ik had gedacht…

Toen ik besloot om een maandelijkse column te gaan schrijven wist ik dat de woorden die ik er aan zou geven puur vanuit mijzelf zouden komen.

Zo ook kan ik over deze column zeggen, dat wat ik schrijf recht uit mijn hart komt.

Het is nu zes jaar geleden dat ik een behoorlijke grote stap zette in mijn leven. Ik verkocht huis en haard en wist bij God niet waar mijn bestemming lag. Ik had geen keus dus gaf ik mij volledig over aan een totaal onbekende bestemming. Met de weinige financiële middelen die voor handen waren was mijn gevoel van vertrouwen een stuk beter bedeeld. Mijn spirit was mijn rijkdom. Deze had mij nooit in de steek gelaten dus ik besloot mijn hart te volgen en hing al mijn onzekerheden aan de wilgen. Dat stukje ontwapening of naïviteit was mij niet vreemd want ik sprong wel vaker in het diepe waar anderen liever aan de kade bleven staan. Ook deze keer bleef ik trouw aan mijn ingeving en wist bijna zeker dat het goed zou komen. Het kwam ook goed! Een maand nadat ik besloten had om mijn leven rigoureus te keren werd er een nieuwe deur voor mij geopend, en met een warm welkom kon ik beginnen aan een nieuw deel van mijn leven…

Ongeveer drie maanden nadat ik mijn intrek had genomen op mijn nieuwe adres gebeurde er iets met mij wat een grote impact op mij had en juist nu met het schrijven van deze column besef ik des te meer dat ik vanaf dat moment het kind in mijzelf ben kwijtgeraakt. Om aan te geven wat er met mij gebeurde en waardoor misschien het kind in mij op de achtergrond is geraakt moet ik zes jaar terug in de tijd.

Ik woonde een paar maanden op het nieuwe adres en genoot volop van de rust, de stilte en de tijd die ik had om mij volledig op mijn werk te kunnen richten. Het tekenen van symbolen is een belangrijk onderdeel in mijn leven en ik was daarom zo dankbaar dat ik die stap gezet had en mijn intuïtie had gevolgd, en dat terwijl ik niet eens wist waar mijn weg mij toe zou leiden. Tot aan dat éne moment dat ik verrast werd door een onbekend gevoel in mijn hoofd. Van het ene op het andere moment werd ik uit mijn lichaam gehaald en kreeg er gevoelsmatig een lichaam bij. Alsof ik uit drie delen bestond. Mijn fysieke lichaam met een linker en een rechterkant en rechts van mijn lichaam het derde deel wat onzichtbaar maar ábsoluut voelbaar was.

Ik schrok hiervan maar kon geen weerstand bieden. Het gebeurde en ik kon er niets tegen doen! Alles leek vlak. Elke beweging die ik maakte leek in slowmotion te gaan. In vertraging alsof ik op de maan liep. De Zwaartekracht was weg waardoor ik het gevoel had te zweven.

Ik stond direct in contact met iets wat ik niet kende. Iets bovennatuurlijks. Ik kan er nu woorden aan geven en noem het contact ‘het collectief’ maar op dat bewuste moment waren er geen woorden, alleen de ervaring. Het is niet zo dat ik niet bewust was van een bepaalde sfeer om mij heen. Die is er altijd al geweest en dan met name als ik aan het tekenen was. Heel sereen en koesterend voerde ik dan gesprekken met hen, gesprekken die ik opschreef in kleine boekjes. Met dat schrijven ben ik gestopt vlak voordat ik mijn huis en haard verkocht. Ik had de indruk dat alles uit mijzelf kwam en hoefde als zodanig de ingevingen niet meer op papier te zetten. Tot aan dat éne moment. Ik ging weer in gesprek met het collectief, de bewoners van deze ongeziene wereld. Het deed mij goed maar ik had moeite om te begrijpen wat mij werd ingegeven. Sterker, ik begreep er in eerste instantie hélemaal niets van. Zo zou ik in aanpassing zijn naar een nieuwe tijd van leven. Mijn lichaam, mijn zintuigen en ook mijn lichaamstemperatuur zouden daar op afgestemd gaan worden. Ik wist hier niet goed mee om te gaan. Maar ik kon er ook niet omheen want het was er. En ik voelde het! Het was heel sterk in mij aanwezig waar geen weerstand tegen bestand was. Geleidelijk aan stond mijn fysieke lichaam in het teken van diverse klachten die ook nog onverklaarbaar bleken te zijn. Mijn stem viel weg en ik kon er totaal geen geluid meer uitkrijgen. Dit gebeurt nog regelmatig. Er wordt blijkbaar veel aan mijn keel gewerkt. De verschuivingen die er waren ervoer ik telkens als een soort ‘wave’ door mij heen gaan en uitte zich dan in mijn hoofd waardoor ik het gevoel kreeg onderuit te gaan.

Nog steeds ervaar ik deze verandering in mijn geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Maar in al die jaren heb ik geleerd er mee te leven door te accepteren dat er iets onverklaarbaars in mijn systeem gaande is. Het waren ook deze woorden die ik in die periode meekreeg: het bewustzijn groeit…en het lichaam groeit mee… en van daaruit ontstond de serie “Geometrische Codes voor het Fysieke Lichaam”. Een groot deel van het fysieke lichaam al in kaart te hebben mogen zetten in de vorm van geometrische verbindingen, die ons naarmate wij bewuster worden er aan helpen herinneren waar onze kracht ligt, zegt mij dat dit slechts het begin is… 
Nu, vandaag de dag weet ik dat er zoveel mensen zijn die met soortgelijke en onverklaarbare klachten worden geconfronteerd. Het is het opgaan naar een hoger bewustzijn. Het loslaten van de oude patronen om het nieuwe tot je te laten komen.
Subtiele Lichamen bekijk video >>

Ik moet toegeven dat een bepaalde nuchterheid in mij al is verdwenen maar jammer vind ik wel dat blijkbaar ook het innerlijke kind in mij daarmee op de achtergrond is geraakt. Het altijd zo spontane wezen wat graag bij mij tot uiting kwam was weg.

Ik ben van mening dat ook zij in ontwikkeling is en op weg is naar een andere bewustzijnslaag. Ook zij zal zich door de vele lagen heen moeten werken om zichzelf weer te hervinden. Als ik contact met haar probeer te leggen dan voel ik haar vanuit mijn verleden, zoals ik haar kende. Haar blijdschap, haar ontwapening. Het pure kind welke mag zijn zoals is bedoeld.

Hoewel het niet prettig is om regelmatig door die lagen heen te gaan geeft het ook iets moois. Iets bijzonders mag ik wel zeggen. Het vermogen om uit mijn lichaam te kunnen stappen en mijzelf op een afstand te kunnen zien heeft mij ook mooie ervaringen gegeven. Mijn zelfhelend vermogen aan te kunnen spreken en pijnlijke plekken te behandelen en weg te nemen. Maar de mooiste ervaring is wanneer ik mij verbind met het Universum. Ergens te kunnen zijn in het heelal. Het zweven door een immense ruimte.
Sinds een half jaar word ik elke ochtend gewekt door een kinderstem. Zij zingt altijd hetzelfde liedje voor mij terwijl ik met gesloten ogen in mijn bed lig.

Hoe prettig dat ook is, om elke ochtend wakker te worden met haar stem en haar gezongen liedje, heb ik daar niet die aandacht aan gegeven dan alleen het luisteren naar haar stem. Zou er dan toch een verbinding zijn met mijn innerlijke kind? Zou zij het zijn die mij ‘wakker’ maakt? Zou zij het ook zijn die mij meeneemt op al die mooie ruimtereizen?

Het kan haast niet anders, dan dat zij dat is. Zij die mij bewust wil maken van haar bestaan in mij. Ik moet misschien nog wennen aan deze nieuwe vorm van het innerlijke kind in mij, maar ik ben van mening dat zij opnieuw geboren is.

Ook dit zijn haar woorden: “…in alles mag jij er zijn, en in alles mag ik er zijn, want alles is er…”

Liefs, Joke