Vrijheid
Toen ik afgelopen maand mijn column schreef, en daar in aangaf dat ik het gevoel had van een beginnende herfst, was daar bij het schrijven van deze column totáál geen sprake van. Het gevoel van herfst had plaatsgemaakt voor de zon en zij veranderde ons kikkerlandje even in een tropisch land. Na wat behoorlijk warme dagen staat de temperatuur weer op een normale Hollandse waarde zoals wij die kennen. En met dit heerlijke Hollandse zonnetje en wat kleine wolkjes aan de hemel opgevoerd door een zachte bries voelde ik mij geroepen om mijn column te schrijven…
Vrijheid,…en ik dacht gelijk aan vleugels…
Vleugels was het eerste beeld wat ik voor mijn gesloten ogen kreeg te zien toen ik aan vrijheid dacht. Vleugels in beweging. Uitgestrekt en meegenomen worden door de wind. Met wijd open gespreide vleugels overal te kunnen zijn zonder er te moéten zijn. Geen aanwijzing… Geen verplichting… Geen agenda en al zéker geen klok! Dit gaf mij het gevoel van oprechte vrijheid. Maar omdat wij geen vleugels hebben en wél gewend zijn aan aanwijzingen, verplichtingen, een agenda bij moeten houden en wij al zéker een klok hebben, zette ik mijn focus op een andere koers.
“Wat vrijheid” dacht ik nog!
Want leggen wij doorgaans de lat niet veel te hoog voor onszelf waardoor wij de dingen niet kunnen doen die we echt willen doen? Als je alleen al kijkt naar een gewone doordeweekse dag en de invulling van die dag dan zul je het met mij eens zijn dat er relatief steeds minder tijd overblijft voor jezelf. Nu verkeer ik in de gelukkige positie dat ik mijn dagen in kan vullen met de dingen die ik écht graag wil doen. Maar dit was niet vanzelfsprekend want ik heb daar wel degelijk mijn keuze in gemaakt. Ik weet maar al te goed hoe het anders was. Met meer dan 300.000 km op mijn teller, opgebouwd in vier jaar tijd, heb ik heel wat snelwegen gereden. Ik ging van A naar B en van B naar A om mijn inkomsten te genereren. Het geld wat ik daarmee verdiende had al een bestemming dus was er geen andere keuze dan om elke dag weer van A naar B te gaan. Op een gegeven moment werd ik wakker geschud. “Waar bén ik mee bezig!” dacht ik. Elke dag weer de snelweg op om puur datgene wat je hebt, in stand te houden. Om te voorkomen het kwijt te raken. En na al die kilometers te hebben gereden trok ik aan de symbolische handrem. Ik koos voor mijn vrijheid!
Nu achteraf gezien hield ik de dingen in stand! Ik wist ook niet beter waardoor ik doorging en mij mee liet slepen in het ritme van de dag. Tot aan dát moment. Alles wat ik had, verkocht ik. Los van materie en even los van huis en haard. En in ruil daarvoor ontving ik mijn vrijheid. Wat heerlijk was dat moment om te voelen dat ik zelf mijn weg kon belopen. Zelf mijn tijd in kon delen. Mijn hart kon gaan volgen in plaats van mijn hoofd. Geen agenda meer bij te moeten houden maar potloden en papier om te tekenen. Dit gaf mij het ultieme gevoel van vrijheid. Het lijkt misschien een grote stap om rigoureus je leven in een ander perspectief te zetten. Maar als je klaar bent, om alles wat je in stand wilt houden, los te gaan laten, dan zul je ontdekken dat álles doorstroomt! Ik ben nog steeds dankbaar dat ik toen die stap heb genomen.
Weer zag ik vleugels maar nu werd ik getrokken naar dieren.
Wat wilden deze vleugels mij vertellen? Gaat het dan niet om symbolische vleugels waardoor ik ‘Vrijheid’ in eerste instantie betrok op de mens en zijn vrijheid? Nee…vleugels van een vogel. Vleugels in beweging. Uitgestrekt en meegenomen worden door de wind. En met haar wijd open gespreide vleugels waardoor zij overal kan zijn zonder er te moeten zijn bracht deze vogel mij in de wereld van de dieren. Even moest ik stoppen met schrijven want ik besefte ineens waarom ik over mijn afgelegde kilometers had geschreven. Het was de snelweg…het waren de beelden…het was het vrachtverkeer!
Kilometers achter elkaar doordenderend en rijdend als in een konvooi en waar mijn blik altijd naartoe werd getrokken als één van deze vrachtauto’s volgeladen was met dieren.
Deze beelden hebben een diepe indruk bij mij achtergelaten. Als ik daar aan terugdenk, aan het moment van het passeren van een volgeladen vrachtauto met schaapjes of kalfjes of biggen of kippen dan voelde ik hun verdriet. Te weten dat zij slechts een zeer korte tijd mogen leven en dan nog maar te zwijgen over de omstandigheden waarin zij moeten leven. Vaak al vlak na hun geboorte weggehaald worden bij hun moeder en opgesloten worden in een stal of in een kooi. Na een kort leven zonder enig daglicht te hebben gezien komt dan een abrupt einde door afgevoerd te worden naar het slachthuis.
“Wat vrijheid” denk ik weer!
Het is al te triest voor woorden, om dit te beschrijven maar ik merk vanuit mijzelf dat ik hier helaas nog zoveel woorden aan moet geven. Wat ik voor nu kan zeggen is dat ik dankbaar ben dat ik de vleugels kreeg te zien. De vleugels van een vogel. Volop in beweging. Uitgestrekt en meegenomen worden door de wind. Met haar wijd open gespreide vleugels overal te kunnen zijn zonder er te moéten zijn. Zíj bracht mij in het dierenrijk…
Deze column gaat over vrijheid. Over de mogelijkheid om een keuze te maken, of een keuze te durven maken! Je niet laten leiden door beperkingen.
Of iets in stand te houden wat eigenlijk niet meer bij je past. Heel veel mensen hebben die kans niet om voor hun vrijheid te kiezen. Om te doen wat zij werkelijk willen doen! Maar met deze column wil ik voornamelijk het accent leggen op de dieren. Ook hier hebben wij de mogelijkheid om een keuze in te maken…Misschien houden wij te veel in stand. Zelfs als je weet, of voelt, óf proeft, dat het niet meer bij je past.
Op naar vrijheid…
Liefs, Joke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten