Wellicht is het nu de tijd om daar wél aandacht aan te geven en te zien wat jouw droom jou komt zeggen…
Om je droom voor ogen te krijgen en te duiden, maak je dan eerst los van je dagelijkse bezigheid. Je zou bijvoorbeeld contact kunnen maken met het symbool en deze op je in laten werken. Of je leest de bijbehorende tekst. Er kan een directe verbinding ontstaan waardoor je in no-time in een andere beleving bent aangekomen. Maar dat kan ook in een later stadium zijn dat misschien vooraf gaat aan iets wat spontaan op je weg komt. Ik wil hier alleen mee zeggen dat alles is gekoppeld aan het juiste moment. Mocht je notities willen maken van hetgeen je doorkrijgt of ervaart, in de kalender is daar ruimte voor.
Collectieve bekrachtiging
Elke laatste negen dagen van de maand ontsteek ik de Intentiekaars die bij het symbool hoort van die maand. Voor deze maand is dat “Dromen” en het begint op zondag 22 januari. In deze negen dagen ga ik kleur geven aan mijn droom… Wil je graag meedoen aan deze collectieve bekrachtiging dan nodig ik je van harte uit om met elkaar een inspirerende reis te creëren! De Intentiekalender is tijdloos dus je kunt instappen wanneer het jouw tijd is om mee te reizen…
Mocht je jouw ervaring willen delen met mij én met anderen dan kun je via blogger reageren.
_____________________________________________________________________________________________
Column Dromen
Mijn inspirerende reis kent wegen, gebieden én sferen.
Als ik mijn dromen zou omschrijven dan zou het een dik boek worden. Ik heb het dan niet over mijn nachtelijke dromen maar over mijn dagdromen. Omdat ik mij niet altijd kan en wil verbinden met de realiteit van het dagelijkse leven, onttrek ik mij even uit dat ritme en waan mijzelf gemakkelijk in een andere sfeer. Mijn dagdromen zijn belangrijk en komen mij altijd iets zeggen. Het is net of ik mijn dagdroom al eerder heb meegemaakt of dat ik deze nog mag gaan ervaren. Ik creëer in die fictieve wereld mijn eigen werkelijkheid. Even weg van hier om daar te zijn waar het voor mij dan iets prettiger voelt of vertrouwder.
Eén van mijn dagdromen wil ik graag met je delen.
Dagdroom
Een grote tafel met verschillende stoelen daar omheen en een opvallend groot en oud uitziend kookfornuis staan centraal in deze dagdroom. Ook het huisje krijg ik te zien en het gebied daar omheen. Een glooiende groene weide waar de meest gezonde schapen en geitjes genieten van het groene gras; onder aan de weide een klein wit kerkje welke omringd wordt door schattige, kleine, eveneens witte huisjes. Je zou kunnen zeggen: ‘ja…, wie wil dat beeld niét zien’, maar dat beeld staat op mijn netvlies en gaat er gelukkig niet van af. Het is er…en het komt mij duidelijk iets vertellen.
Het beeld wat ik krijg doet mij sterk aan Frankrijk denken. Ik weet bijna zeker dat ik daar ooit gewoond heb. Ooit in een ver verleden waar ik graag in de keuken was om de grote tafel te dekken voor een ieder die een plaats had op één van de stoelen. ‘Een groot gezin blijkbaar’ én in harmonie, want zo voelt het. Echter, tot nu toe heb ik nooit mensen in dat beeld gezien, alleen de dieren die grazen op de glooiende weide…
Ik woon aan de grens met België en daar is iedere week wel een rommelmarkt waar je lekker kunt snuffelen. Omdat mijn kinderen en ik het erg leuk vinden om te snuffelen, bezoeken wij regelmatig een rommelmarkt hier in de buurt. Wij hebben alle drie gemeen dat we van oude spulletjes houden. Dat varieert van schilderijen in oude lijsten tot snuisterijtjes toe.
Nu ik hier over schrijf kom ik erachter dat ík altijd thuis kom met serviesgoed. Linnen tafelkleden, linnen servetten. Mooi uitgewerkte koffie - of theepotten met bijpassende suikerpotjes en melkkannetjes en het liefst mooie kristallen glazen die ook nog eens voorzien zijn van kleur. Afijn, alles wat in het teken staat van een mooi gedekte tafel. Zelfs de kroonluchter ontbrak niet om de sfeer nog maar eens te benadrukken. Het is wel duidelijk dat mijn dagdroom en de sfeer van Frankrijk onbewust invloed op mij hebben.
Visioen
Maar ik kies niet altijd bewust voor mijn dagdromen. Soms kan er iets in mij ontstaan, wat mij ook iets komt zeggen. In dit geval spreek ik niet echt van een dagdroom, maar er gebeurt wel dégelijk iets! Heel direct en uit het niets waardoor ik spontaan beland in een andere tijdsbeleving. Dit is mij al vaker overkomen en het gebeurt nog regelmatig. Toen ik dit voor het eerst meemaakte wist ik totaal niet wat mij overkwam.
Ik kan mij nog heel goed herinneren; het was de dag dat ik het ‘jawoord’ had gegeven aan de drukkerij waar mijn éérste boek zou worden gedrukt. Op weg naar huis verdwaalde ik spontaan en belandde in een vreemde stad. Ik dacht: “Waar zit ik nou, hier moet ik helemaal niet zijn”. Ik hervatte mijn koers en reed naar huis! Eenmaal thuis gekomen voelde ik mijn maag draaien en besloot even te gaan liggen. Ik werd direct verbonden met iets. Dit was zeker geen dagdroom, maar meer een visioen. Op dat moment wist ik totaal niet wat mij overkwam. Maar dat ik de situatie die ik voor ogen zag niet fijn vond, dat was duidelijk. Ik belde Annelies, mijn zus, en vroeg haar naar mij toe te komen, ik was lichtelijk in paniek en huilde. Destijds woonden Annelies en ik heel dicht bij elkaar waardoor zij binnen vijf minuten bij mij was. Zij trof duidelijk een hoopje ellende aan toen zij bij mij kwam. Ik probeerde haar over te brengen wat ik voor ogen had gekregen. Het werden allemaal losse spinsels waar geen touw aan vast te knopen was. Ik ging staan en beeldde uit hoe ik mij in die voorstelling voelde.
Al staand kromp ik ineen en gaf uiting aan wat ik voelde. Rondom mij heen stonden mensen maar tevens weer ver bij mij vandaan. Ik wilde mijn lichaam beschermen. Mijn handen verplaatsten zich telkens van mijn geslachtsdeel naar mijn hoofd en ik maakte mijn lichaam kleiner door mijzelf meer en meer in elkaar te verstrengelen. De tranen liepen over mijn gezicht, ik was duidelijk diep geraakt door hetgeen ik voor ogen zag…
Dat ik in een vreemde stad beland was, werd mijn eerste aanwijzing. In deze voor mij onbekende stad bleek de man te wonen die bij de drukkerij werkte waar mijn boeken zouden worden gedrukt en hij zou mij begeleiden gedurende het drukproces.
Vanaf dat moment werd ik geleidelijk aan steeds meer in een richting geduwd om mij te laten zien welk visioen zich in mij had afgespeeld. Er ontstond namelijk een onbeschrijflijke angst in mij. Dit was mijn tweede aanwijzing. De schrik om mijn boek uit te geven greep mij als angst bij de keel. Want ineens besefte ik dat ik iets de wereld in zou gaan brengen. Iets verspreiden. Iets onder ogen zou laten komen bij mensen die ik niet kende…! Mijn schrikreactie was zo hevig dat ik spontaan het drukken van mijn boek wilde stoppen. Wat moest ik doen…! Terug kon ik niet meer want de éérste druk van mijn boek was een vaststaand feit. Ik kon niets anders doen dan het ‘los te laten’ en mij richten op het positieve beeld welke al negen maanden in mij leefde.
Maar wat kwam dit zeggen…!?
Enige jaren later en twee verhuizingen verder kwam het antwoord. Nu was er geen aanwijzing die er aan vooraf ging. Het kwam voort uit mijzelf. Ik was in een fase van mijn leven beland waarin ik voor het eerst helemaal alleen woonde. Niet in het gezin waar ik ben opgegroeid, geen man, en zelfs zonder mijn kinderen. Hierdoor ontstond een opening om eens beter kennis te gaan maken met mijzelf. Ik genoot…
Op een prachtig stukje grond stonden mijn caravan, waar ik in woonde en het naastgelegen atelier waar ik heerlijk kon tekenen én schrijven. De innerlijke rust gaf mij duidelijk de ruimte om meer uit mijzelf te halen. Je moet weten dat mijn caravan in mijn beleving altijd mijn kasteel is geweest.
Als ik bezoek kreeg dan hoorde ik wel eens de vraag of de ruimte niet te klein voor mij zou zijn. De muren zouden namelijk op hen afkomen. Waarop ik antwoordde: “Ik zie geen muren, ik kijk daar dwars doorheen”. Mijn ervaring was juist dat mijn wereld alleen maar groter werd. En vanuit die beleving ontstonden antwoorden op vragen die ik misschien wel nooit bewust heb gesteld. Zo ook kreeg ik het antwoord op het visioen, de beelden die ik ooit voor ogen kreeg toen mijn eerste boek werd gedrukt. Op dat moment dat mijn boek werd gedrukt werd ik vier eeuwen teruggebracht. Zomaar, en vanuit het niets…
Dat ik mijn lichaam wilde beschermen kwam, omdat ik naakt was. Dat ik mijn hoofd wilde bedekken kwam, omdat mijn hoofd kaal was. Dat mijn lichaam ineen kromp kwam niet alleen voort uit schaamte maar ook zeker door de pijn. En de vele mensen die ik had gezien, op een afstand rond mij heen, waren diegenen die naar mij keken.
Nu begrijp ik waarom er angst in mij was toen mijn eerste boek werd gedrukt. Angst om aangevallen te worden, niet begrepen te worden of zelfs veroordeeld te worden.
Ik kreeg het antwoord na jaren. In mijn vertrouwde omgeving, waarin rust en ruimte mij inzicht hebben gebracht. Het liet mij weten dat ik op dat moment op een brandstapel stond.
Eén keer per week rijd ik met de auto door het ‘Loveren’. Een heel mooi stukje natuur met de sfeer van een eeuwenoud gebied, in Baarle-Nassau, richting Ullicoten. Telkens als ik daar doorheen rijd heb ik steeds die beleving dat ik weer vier eeuwen terug leef. Maar nu zit ik op een paardenkar, getrokken door een prachtig paard welke mij brengt naar een nieuwe bestemming…
Liefs, Joke
