Dankbaarheid
Toen ik mijn aandacht richtte op de column van november en zag om welke intentie het ging wist ik direct dat ik deze column wilde schrijven voor iemand die mij dierbaar is.
Ruim 11 jaar geleden ontmoette ik haar…
Ik ga even terug in de tijd:
Het was eind augustus 2001 toen ik mijn intrek nam in mijn mooie huisje op wielen. Ik had voordat ik mijn intrek nam via de verkoper gehoord dat er in datzelfde laantje waar mijn huisje stond ook een vrouw pas was komen wonen. Oh…, gezellig dacht ik nog! Het zijn dus niet alleen recreanten die in mijn nieuwe laantje verblijven. Je moet weten dat ik op een bungalowpark woon waar zowel gerecreëerd wordt als gewoond. Maar omdat de maand augustus nog een staartje liet zien van de vakantieperiode, kon ik er geen peil op trekken wie er op dat moment aan het recreëren waren of wie er ook daadwerkelijk woonde. Nagenoeg alle huisjes waren bezet en er heerste een fijne sfeer. Ik probeerde een indruk te krijgen van de huisjes zodat ik een inschatting kon maken waar deze vrouw zou kunnen wonen. Het huisje wat schuin tegenover mijn huisje stond liet alleen de oprit zien waardoor ik een minimaal beeld kreeg van de bewoning. Op de oprit stond altijd een klein blauw autootje en aan de muur waar de voordeur zich bevond hingen drie grote vlinders. Ik kreeg toch niet echt een indruk dus liet het los en wachtte mijn moment af wanneer ik haar zou ontmoeten. Ik was duidelijk benieuwd naar haar!
Inmiddels was er een aantal weken verstreken toen ik met mijn auto aan kwam rijden en een vrouw druk bezig zag met het zemen van haar ramen. Het was het huisje van de vlinders! Ik dacht: "dit moet haar zijn "! Ik stapte uit mijn auto en liep zonder aarzelen naar haar toe. "Jij moet dan de vrouw zijn, die hier ook pas is komen wonen". Met de spons in haar hand draaide zij zich om, stapte van haar trapje en keek me aan. Ja…, hoezo? En terwijl het water van haar ramen droop ontstond het begin van negen mooie maanden vriendschap…
Wij stelden ons aan elkaar voor en binnen 5 minuten zaten we samen aan een glas rode wijn in mijn huisje. Het was gezellig en het klikte. Wij waren in no-time alle twee overtuigd van elkaar en er ontstond een hechte vriendschap,
van het ene op het andere moment.
Het bleek al snel dat we veel dingen gemeen hadden. Zelfs ons sterrenbeeld. Haar geboortedag was één dag voor die van mij, alleen was er een leeftijdsverschil van 10 jaar. Allebei twee dochters. De liefde voor dieren. Het Bourgondische leven én wel te verstaan zelfs ons liefdesleven. Allebei gescheiden en beiden geen partner! Wat leken onze levens sterk op elkaar. Het was een pure gelijkenis in veel opzichten.
Wij hadden diezelfde middag besloten er voor elkaar te zijn elkaar te zijn. Een fles wijn zou symbool staan voor hét moment dat wij met elkaar wilden delen in voor en tegenspoed! Ik kan je zeggen dat er net zo goed een pak koffie en een maaltijd symbool hadden kunnen staan voor ons contact. Ochtend of middag of avond dat maakte niet uit. Wij waren er voor elkaar en trokken intens met elkaar op door alles te delen wat voor dat moment belangrijk was. Er werd gelachen. Heel veel gelachen maar er werd ook gehuild.
Ook spraken wij over haar gezondheid. Zij was ziek. Zij leed aan een ziekte waar ze volgens haar zeggen oud mee kon worden. Non Hodgkin! Toch werd ze af en toe opgenomen in het ziekenhuis. Meestal voor een aantal dagen voor bloed transfusie. Zodra haar bloedwaarden weer op peil waren en zij naar huis mocht pakte zij de dingen die haar leven verrijkten als vanzelfsprekend weer op. Lange wandelingen in het bos met haar hondje. Het verzorgen van de kippen die vrij rond haar huis liepen. Iedere kip en elke vogel kon rekenen op de fijnste plek in haar tuin om te broeden. Haar liefde voor dieren was groot. Niet alleen haar liefde voor dieren was groot. Ook haar gevoel voor humor! Als zij herinneringen ophaalde waar je eerder verdrietig van zou worden, had zij het vermogen om de lading die er op lag ervan af te halen en het om te zetten in iets positiefs. Zelfs aan haar ziekte wist zij woorden te geven waardoor er geen lading ontstond. Ik heb haar nooit één keer horen klagen. Wat een krachtbron!
Wij zijn in die negen maanden zo intens met elkaar opgetrokken. Samen gedeeld…samen beleefd, waar een ander misschien wel een leven voor nodig heeft om tot die kern te komen. Het kon ook niet anders dan dat het zo intens was! Want na negen maanden stierf zij...Ik nam afscheid van haar aan haar sterfbed…
Zoals elke avond liet ik voor het slapen gaan mijn hondje uit. Het was voor het eerst in negen maanden dat ik dit deed zonder haar en haar hondje. Na de wandeling liep ik terug naar huis en terwijl ik haar huisje passeerde werd mijn aandacht getrokken door een lichtflits. Het bleek de buitenlamp te zijn die aan haar huisje hing en telkens aan en uit ging.
Ik liep als vanzelfsprekend naar de oprit en zag tot mijn verbazing een witte vlinder fladderen in de lichtbron van de lamp. Dit kon niets anders zijn dan haar aanwezigheid. Nu, na zoveel jaar, manifesteert zij zich nog steeds in de vorm van een witte vlinder. Ongeacht ochtend, middag of avond. Ongeacht het seizoen. Ik kom haar regelmatig tegen en dit gebeurt altijd op de momenten dat ik aan haar denk.
Als ik praat over dankbaarheid. De column van november de maand waarin ook zij geboren is, dan wil ik niet anders dan deze column heel graag aan haar opdragen.
Lieve Aty, het verdriet is weg maar de dankbaarheid dat ik jou gekend heb zal altijd blijven!
Dit wil ik zeggen met Dankbaarheid…
Liefs, Joke
