Geboorte
Column Geboorte maart
Na het schrijven van mijn laatste column over het symbool Licht en welke persoonlijke betekenis dit voor mij heeft, was ik stellig van plan om voorlopig te stoppen met mijn maandelijkse column. Mijn intentie was om eerst mijn teksten te schrijven en te verzamelen zodat er een lijn zou ontstaan. En van daaruit zou ik dan telkens een stukje tekst opnemen in mijn column.
Misschien wilde ik door even te stoppen met mijn column mijzelf beschermen als zou blijken dat het schrijven zomaar ineens middenin een verhaal stil zou komen te liggen. Maar aan de andere kant was ik er ook van overtuigd dat ik de stroom hierin wel eens tegen zou kunnen houden. En daarbij, al zou het schrijven even stilliggen, dan wil dit niet zeggen dat het dan ook is gestopt. En toen ik dat besefte, besloot ik in volle overtuiging mijn maandelijkse column gewoon te vervolgen!
Ik ga even terug in de tijd waar mijn ervaringen met lichtfenomenen zijn begonnen.
Het was april 1993. De winter lag achter ons en het voorjaar deed haar intrede. In die periode woonde ik samen met mijn twee opgroeiende kinderen in een lief pittoresk dorpje onder de rook van Rotterdam. Het tekenen was mij op het lijf geschreven. Ik tekende alleen niet op thema’s, zoals nu. Ik tekende gewoon en liet alles ontstaan zonder er woorden aan te geven of mijn gedachten er op te richten. Ik deed dit voornamelijk in de avond. Ik kan mij herinneren dat ik zonder enig besef van tijd en zonder ook maar vermoeidheid te voelen, gemakkelijk door kon gaan met tekenen tot diep in de nacht. Alsof ik opgetild werd door iets wat sterker was dan ik. Een krachtige energie van serene aard. Een energie die ik niet in woorden uit kon drukken. En dat kan ik nu nog steeds niet! Ik wist alleen dat er een magische aantrekkingskracht was, dus gaf ik mij onvoorwaardelijk over en liet elke lijn die ik op papier zette een verbinding maken met een andere. Vragen met betrekking tot mijn tekenwerk had ik niet, dús waren er ook geen antwoorden!
Het was ongeveer twee maanden nadat ik een miskraam had gekregen van mijn derde kindje. Ik benoem dit, omdat mijn verhaal hieraan gekoppeld is. Zoals elke avond was ik aan het tekenen. Het was vroeg in de ochtend toen ik naar bed ging. Ik kon alleen de slaap niet vatten. Wat onrustig draaiend in mijn bed probeerde ik een houding te vinden waardoor ik in slaap zou vallen. Uiteindelijk lag ik op mijn rug met mijn handen gevouwen op mijn buik en was van mening dat dit de juiste houding was. Maar er was iets wat mij wakker hield. Ik had het gevoel dat er iemand óf iets in mijn kamer aanwezig was. Ik opende mijn ogen en zag direct een heldere lichtvonk verschijnen. Ongeveer een meter boven mijn bed ter hoogte van mijn voeteneinde.
Een fel fonkelend licht wat een paar seconden bleef hangen en vervolgens op mijn gezicht afkwam om vlak voor mijn ogen te doven. Direct daarna volgde er wéér een lichtvonk. En weer één en weer één. In totaal zeven lichtvonken die één voor één opdoken uit het niets en vervolgens vlak voor mijn ogen doofden. Het was net alsof zij mij bewust wilden maken van hun aanwezigheid. Althans, zo beleefde ik dat!
Ik had dit nog nooit eerder meegemaakt maar ik reageerde er heel vertrouwd op alsof ik dit dagelijks meemaakte. Toen de lichtceremonie voltrokken was sloot ik mijn ogen en met een glimlach op mijn gezicht viel ik als een blok in slaap. Ongeveer zes weken daarna kreeg ik mijn tweede ervaring.
Ik lag weer net in bed toen ik wederom bezoek kreeg van deze lichtvonken. Alleen nu manifesteerden zij zich alle zeven tegelijk. Niet als vonken maar als kleine, schitterende lichtjes. Weer een meter boven mijn bed, ter hoogte van mijn voeteneinde, bleven zij seconden lang daar hangen. En terwijl deze schittering van licht plaatsvond keek ik van links naar rechts om elk lichtje in mij op te nemen. Wat een práchtig schouwspel. Zo helder en zo sereen! En…weg waren zij weer…!
Je zou zeggen: dit wil je delen met iemand! Maar ik kan me niet herinneren dat ik toen iemand hier iets over heb verteld. Op de één of andere manier leek het alsof ik dit lichtverschijnsel koesterde en wílde ik dit misschien niet eens met iemand delen! En trouwens…, wie zou mij geloven!
Het was ongeveer zes weken nadat ik de zeven lichtverschijnselen voor de tweede keer op bezoek had toen er wéér een nieuw contact ontstond.
Echter dit keer sliep ik en werd ik midden in de nacht wakker. Alsof ik wakker werd gemaakt door iets. Ik opende mijn ogen en zag tot mijn verbazing een grote bol van licht in mijn kamer. Weer pal boven mijn bed en ter hoogte van mijn voeteneinde. Ik raakte hier zó van onder de indruk dat ik mij dat moment nog herinner als de dag van vandaag.
Met mijn ogen strak gericht op de lichtbol zonder ook maar enigszins te knipperen bewoog ik heel voorzichtig naar een zittende houding.
Wat is dit – wie ben je – wat kom je doen -! Ineens ontstonden vragen. Het hield niet op. Het stellen van vragen ging zo snel dat er amper tijd was om een behoorlijk antwoord te krijgen.
Mijn tweede reactie was de gedachte dat het misschien een reflectie van licht was, wat van buitenaf kwam. Een lantaarnpaal misschien, waarvan het licht weerkaatste in mijn spiegel. Iets anders kon ik mij er niet bij voorstellen dus besloot ik naar het raam te gaan om te zien waar deze bol van licht vandaan kwam. Heel voorzichtig stapte ik uit mijn bed zonder mijn ogen van de lichtbol af te wenden. Ik wilde dit lichtfenomeen namelijk niet uit het oog verliezen en bleef er uiterst gericht naar kijken.
Omdat mijn bed in een nis stond moest ik mijn ogen toch van de lichtbol af wenden om naar het raam te kunnen gaan. En in een fractie van een seconde wist ik dat het geen reflectie was, dat er totaal niets van buitenaf een dergelijk lichteffect teweeg zou kunnen brengen en ik draaide mij direct weer om!
Wég was het licht…
Bijna verdrietig liep ik terug naar mijn bed. Het was aardedonker en ik was klaarwakker toen ik weer in mijn bed stapte. Wat is dit? Zoiets moois. Zo groot en met zoveel licht. Dit bleef maar door mijn hoofd gaan. Dit komt mij duidelijk iets zeggen, maar wat...! Ik had nu vragen genoeg maar waar bleven de antwoorden!?
De lichtbol is weg. Die heb ik nadien ook niet meer gezien. De lichtbol lijkt zich te hebben versnipperd want vanaf dat moment zie ik dagelijks minuscule lichtvonkjes óveral in terugkomen. Dat begon in mijn tekenwerk. Later ook in ruimtes. Maar voornamelijk bij mensen. Als ik met iemand praat. Ongeacht waar ik ben. Kleine lichtjes in de vorm van een flits, die duidelijk mijn aandacht vragen. En zodra mijn ogen er op gericht zijn dan zie ik de lichtflits doven.
Ik weet nu wat deze vormen van licht mij wilden vertellen. Ik weet nu ook wie het is en wat het komt doen. En op de vragen die ik toen stelde, bij het zien van die prachtige lichtbol, is ook antwoord gekomen. Want op het moment dat ik “Licht” tekende in de vorm van een symbool werd het mij duidelijk. Het is mijn ongeboren kindje die zichzelf laat zien door zich te manifesteren in de vorm van licht.
Onbewust als ik was, heb ik in al die jaren al zo’n mooi contact met haar. Op haar manier gaf zij al antwoord door slechts mijn gedachten te lezen. Op een symbolische manier benaderde zij mij én met humor. Alsof zij met mij speelde…
In mijn volgende columns wil ik meer vertellen over mijn contact met haar.
Weliswaar opgebouwd vanuit het verleden, want het besef van de betekenis van al dit moois is ook pas in mij geboren…
Liefs Joke
